به نام خدا
یک خانواده
یادداشتی بر فیلم متاسفیم جا ماندی، اثر کن لوچ، انگلیس، 2019
Sorry We Missed You 2019
متاسفیم جا ماندی از آن فیلم‌های پرهیجان و پرتعلیقی نیست که از همان ثانیه اول مخاطب را میخکوب کند و تا لحظه آخر نگه دارد. حتی برای برخی مخاطبین ممکن است کمی خسته کننده هم به نظر بیاید. اما این دلیلی نمی‌شود که دستاوردهای فیلم را نادیده بگیریم. در این فیلم باید تا لحظه آخر منتظر بمانید، اما به نظرم، به انتظارش می‌ارزد.
فیلم در درجه اول، بر محور خانواده است. پدر، مادر، برادر و خواهر کوچک‌تر. مادر شغل خدماتی دارد. پدر در یک شرکت حمل و نقل کار پیدا کرده، کاری که تقریبا وقتی برای استراحت و در کنار خانواده بودن برایش باقی نگذاشته. باید سخت کار کند و هر لحظه ممکن است شغلش را از دست بدهد. هر اشتباهی موقعیت شغلی او را به خطر می‌اندازد. اینجا هیچ تضمینی در کار نیست. نه اتحادیه‌ای، نه صنفی، نه حمایتی. این وضعیت شغلی پدر است. مادر هم وضع بهتری ندارد. دختر و پسر هم در حال تحصیل اند. این خانواده چهارنفره، چهار شخصیت دوست‌داشتنی اند. ما پدر را دوست داریم. مادر را و خواهر کوچک‌تر را. برادر بزرگ‌تر ابتدا کمی توی ذوق می‌زند (به اصطلاح غیر سمپاتیک است) که در ادامه نظرمان راجع به او تغییر می‌کند و در آخر او را هم دوست خواهیم داشت. به نظر من این مهم‌ترین دستاورد فیلم است.
فیلم متاسفیم جا ماندی، گزارش کارگردان است از وضعیت کار و کارگر در کشورش. چیزی که مورد نظر کن لوچ است. یک سینمای انتقادی که حرف طبقه پایین جامعه را بزند. انتقادی که خوش‌بختانه خوب سینمایی می‌شود، و اگرچه به سادگی بیان می‌شود، اما تاثیرش عمیق است. چون ما در فیلم با این خانواده چهارنفره همذات‌پنداری می‌کنیم و با آنها همراه می‌شویم. به همین علت است که درد آنها، درد ما هم هست. و این یعنی سینما. امیدوارم فیلم را ببینید و لذت ببرید. پایان.
