نقد فیلم متولد شدم اما...

به نام خدا
دنیای ما و دنیای کودکان

یادداشتی بر فیلم متولد شدم، اما ...، اثر یاسوجیرو اُزو، محصول ژاپن، ۱۹۳۲

I Was Born, But... 1932

متولد شدم، اما... کمدی-درام کودکانه، شاد و سرزنده ای است که پس از گذشت حدودا ۹۰ سال از ساخت آن، هنوز تر و تازه است. فیلم که شروع و میانه ای فوق العاده داشت، در ادامه کمی شعاری شد، و متاسفانه درست پایان نگرفت. اما از آن که بگذریم، فیلم سرحالی است که حداقل به یکبار دیدن -به خصوص برای علاقه مندان سینمای صامت- می ارزد.

فیلم حکایت جهانی است که در آن عده ای رییس اند، و عده ای مرئوس. عده ای بالادست اند و عده ای پایین دست. این حکایت در اینجا به شدت کمدی شده: برای هجو کردن جهان ریاست طلبی ها، پای کودکان به فیلم باز شده. این رییس بازی ها، تنها در دنیای ما بزرگسالان وجود دارد و کودکان آن را به شوخی می گیرند. کودکانی که به دنیا آمده اند و خود را در جهانی می بینند که قرار است عده ای در آن رییس باشند، و عده ای زیردست. کودکان، این موجودات پاک، ساده دل و معصوم، نمی توانند با این جهان کنار بیایند. کودکان عامل اخلال اند، برای دست انداختن و شوخی با جهان ما بزرگ تر ها. این است حکایت متولد شدم، اما...

اینجا تضاد ما و کودکان، کمدی فیلم را سر و شکل می دهد. شخصیت پردازی ها متوسط اند، اما شخصیت پردازی نقش های کودک (برخلاف نقش های بزرگ سال) بسیار عالی است و بازی ها در حد سن پایین کودکان، درخشان و فوق العاده است. فیلم در اصل، فیلم کودکان است. گفتم که فیلم در پایان کمی شعاری شد، و شخصیت های کودک، قدری بزرگسال می نمودند. اما فیلم آنقدر خوب هست که همچنان قابل دفاع باشد.

متولد شدم، اما... از نمونه های خوب سینمای صامت نیز هست. به خصوص برای کسانی که می خواهند با زبان سینما آشنا شوند، تماشای این دسته صامت ها، حتما توصیه می شود. چرا که زبان سینما، زبان تصویر است و در فیلم های صامت، بهتر می شود این مساله را لمس کرد. امیدوارم از دیدن این کمدی گرم کودکانه لذت ببرید. پایان.