به نام خدا
واقعا حیفم می آید فیلم های کلاسیک را معرفی نکنیم. بعضی از آنها آنقدر زیبا، و در عین حال نایاب هستند، که نمی شود ازشان گذشت. کمتر فیلمی مثل جاده‌ی فلینی، می تواند ساده، و در عین حال شگفت انگیز باشد.
جاده، حکایت یک معرکه گیر دوره گرد است (زامپانو با بازی آنتونی کویین)، که با دستیارش جلسومینا (با بازی جولیتا ماسینا ) نمایش اجرا می کند. فیلم ماجرای سفرهای آنها را روایت می کند. در طول این سفر، ما تصویری از زندگی مردم می بینیم. مردمی که در فقر زندگی می کنند، و نیز زندگی دوره گردهای دیگری که مثل زامپانو و جلسومینا، خانه و کاشانه ای ندارند. جلسومینا دختری است که شمایل غریبی دارد. او در خانواده ای فقیر زندگی می کند. خانواده اش او را در ازای مبلغ ناچیزی به زامپانوی دوره گرد می فروشند، تا دستیار نمایش های او باشد. این آغاز فیلم است، آغاز جاده و آغاز سفر.
شخصیت جلسومینا و زامپانو، و کشش و تضاد بین آنهاست که فیلم را می سازد. بازیگر نقش جلسومینا، که در واقع همسر فلینی (کارگردان) نیز هست، نماینده عقاید پاک روستایی و مذهبی است. در مقابل جلسومینا، زامپانو قرار دارد که از این پاکی و معصومیت فاصله گرفته. تضاد و کشش این دو بسیار خوب به نمایش درآمده. جلسومینا می خواهد زامپانو را مطابق میل خود تغییر دهد، و زامپانو در دل می خواهد که به پاکی و معصومیت برگردد. مثل این دو شخصیت را البته با کمی تفاوت، در سایه یک شک (هیچکاک) داریم. در آن فیلم شخصیت چارلی (دختر) در تقابل با دایی اش، که از قضا نام او هم چارلی است، قرار دارد. یک دایی و خواهرزاده، که نام هر دو یکی است. چارلی (دایی) گناهکار است، و خواهرزاده بیگناه. چارلی در ابتدا به دایی اش علاقه فراوان دارد، اما پس از اینکه به گناهکاری او پی می برد، او را از خود می راند. در واقع کشش و میل چارلی به دایی اش، از یک جایی به بعد، به تضاد و حتی تقابل بدل می شود.
در فیلم جاده، مرگ جلسومینا، تاثیر زیادی بر روی زامپانو می گذارد. اما پیش از آن مقدمات این تحول رخ داده. چون تحول به یک باره رخ نمی دهد. زمانی که تحول شخصیت، بدون پرداخت صحیح و ناگهانی رخ دهد، باورپذیر هم نیست، لاجرم بر منِ مخاطب هم تاثیری نمی گذارد. پاکی درونی زامپانو، در حوادث این سفر بیدار شده، و مرگ جلسومینا، آخرین رخداد و آخرین ضربه است که به چرخش کامل، و تحول درونی می انجامد.
این فیلم در کنار خط اصلی اش، یعنی کشش و تضاد این دو شخصیت، داستان های کوچک زیادی تعریف می کند. ما با سفر در جاده‌ی فیلم، زندگی مردم عادی کوچه و بازار، مردم روستا و دهکده، دوره گردها و بی خانمان ها، یعنی مردمی که تا حدودی از پرده سینما حذف شده اند، را از نزدیک لمس می کنیم. جاده، قطعا یکی از بهترین های نئورئالیسم ایتالیا، و از دیدنی ترین آثار تاریخ سینماست. دعوت می کنم فیلم را ببینیم. پایان
